خبرگزاری‌های جهانی با بازتاب گسترده بخشی از سخنان ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور فدراسیون روسیه و نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند در جریان سفر اخیر، آن را یک نشانه قوی از تلاش دولت هند برای بازسازی استقلال سیاسی خود از ایالات متحده ارزیابی کرده‌اند؛ آنجا که پوتین از تلاش‌های نخست‌وزیر هندوستان برای حل مناقشه اوکراین قدردانی کرده و مودی اضافه می‌کند: «دهلی‌نو در این موضوع بی‌طرف نبوده و از صلح حمایت می‌کند».مودی ادامه می‌دهد: «درحالی که کشورها و اقتصادهای ما رشد می‌کنند، فرصت همکاری‌ها نیز گسترش یافته است. حوزه‌های جدیدی ایجاد شده، ازجمله فناوری‌های عالی، همکاری مشترک در حوزه هوانوردی، فضا، هوش مصنوعی و...» پوتین هم تأیید کرده و می‌افزاید: «ما روابط بسیار قابل اعتمادی در زمینه همکاری فنی-نظامی ‌داریم و قصد ما آن است در همه این حوزه‌ها به جلو حرکت کنیم».
حضور پوتین در هند در بحبوحه فشارهای آمریکا بر دهلی‌نو به منظور کاهش مبادلات تجاری با روسیه انجام می‌شود و این در حالی است که این نخستین سفر رئیس‌جمهور روسیه به هند در طول چهار سال گذشته است. چهار سالی که یک دوره تاریخی مهم برای روسیه پس از شوروی محسوب می‌شود و آن عبارت است از هماوردی عریان و عیان با یکی از بزرگ‌ترین تهدیدات امنیت ملی خود یعنی «ناتو» که در جغرافیای اوکراین به وقوع پیوسته و تا امروز ادامه داشته است.موضوع روابط سیاسی، نظامی، اقتصادی و امنیتی هند با روسیه اما به این دوره محدود نشده و در جریان تحولات ژئوپلیتیکی یک قرن اخیر، از تأسیس کشور پاکستان تا فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، فراز و فرود زیادی را تجربه کرده و در سالیان اخیر با وجود گرایش ثابت و قدرتمند به قدرت‌های غربی در دهلی‌نو، روسیه توانسته با استفاده از نسبت‌های متناقضی که میان منافع هند و پاکستان و هند و چین وجود دارد و البته نقش‌آفرینی نامطلوب آمریکایی‌ها در مناسبات پاکستان (از منظر طرف هندی)، جای پای محکمی‌ برای خود در شبه‌قاره ایجاد کند. آنجا که حتی در عصر افسارگسیختگی «ابرقدرت» به رهبری «ترامپ» و اعمال فشارهای زیاد به هند برای توقف مبادلات تجاری با روسیه، دهلی‌نو هنوز پا پس نکشیده و در دیدار اخیر، صحبت از همکاری‌ها در عرصه هوانوردی (شما بخوانید حوزه راهبردی جنگ‌افزارهای هوایی) و فضا و هوش مصنوعی است! اموری که برای طرف آمریکایی و اروپایی بسیار حساسیت‌برانگیز بوده و برای طرف هندی، به مثابه فراهم‌کردن اسباب بزرگی برای آینده‌ای است که برای خود ترسیم کرده است.واضح است هند به عنوان پرجمعیت‌ترین کشور دنیا، به این سادگی‌ها نقش یک قدرت «درجه سوم» جهانی را نخواهد پذیرفت؛ کشوری که در یک نبرد چند روزه با همسایه شمال غربی، ناتوان از تأمین اهداف به آتش‌بس تن دهد. سایه سنگین چین، تهدید اتمی ‌پاکستان با وجود برقراری موازنه، نیاز فزاینده انرژی و پیش‌بینی‌ناپذیری ایالات متحده در رابطه با هم‌پیمانان، دهلی‌نو را ناگزیر از تنوع‌بخشی به سبد متحدان خود کرده و «مسکو» را به گزینه‌ای مطلوب برای هند تبدیل می‌کند؛ کشوری که می‌تواند موازنه منافع را در مقابل طرف آمریکایی کمی ‌تعدیل کند، بخشی از عقب‌ماندگی نظامی‌ در مقابل پاکستان را جبران کرده و تأمین‌کننده‌ای پایدار برای «نفت و گاز» مورد نیاز اقتصاد رو به رشد هند باشد اما در بسیاری موارد چون هم‌پیمانی راهبردی با چین، هم‌پیمانی چین با پاکستان و... می‌تواند به تقاطع علایق و منافع منجر شود و تنها راه علاج آن، شکل‌گیری ساختارهای منطقه‌ای و بین‌المللی نظام‌مند و پیمان‌های واقع‌گرایانه دو و چندجانبه‌ای است که پیش‌نیاز آن، سطحی از استقلال بوده که هندی‌ها بیش از یک قرن در جست‌وجوی آن هستند.